Op een kille morgen zei ik tegen mijn dochters: “Uw papa gaat weg, heel ver, om de kindjes in Biafra te helpen.” Een onweerstaanbare drang om hulp te bieden dreef mij naar deze verschrikking.

Bij en tijdens mijn vertrek in Parijs (Charles de Gaule) en tijdens de vlucht naar Enguli vroeg ik mij af: is er nog een terugkeer mogelijk? Ik liet alles en iedereen in de steek om mensen te helpen die ik van haar nog pluim kende. Koffers met medicijnen sleepte ik mee en dit gaf mij weer de moed om door te zetten. In de frontline en in de ontmoeting met een oude vriend, Father O Neal, en Marc Wouters de engageerde huurling en tevens een overtuigd vredesapostel, ontstond in het heetst van de strijd dit verhaal. Het is deels fictie en deels non-fictie. Het oordeel is aan de lezer himself.