De bundel bevat verhalen over ontmoetingen omringd door poëzie tussen Koos, de man met Alzheimer, en de auteur.

Koos zegt: “Doe jij de lichten uit, dan ga ik naar huis.” Hij loopt achter me aan. “Wat toevallig, zulke schemerlampen heb ik ook.” “Wat fijn dat jij ze herkent,” antwoord ik, “want dit is jouw huis.” De bundel spreekt iedereen aan die met dementie te maken heeft. De verhalen en poëzie geven openhartig de diepe verbondenheid aan.