Bij moeder wordt de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Haar leven en dat van haar dochter, tevens haar mantelzorger, verandert drastisch.

De auteur is een dochter met een goede band met haar moeder. Wanneer moeder na eerst een lichte vergeetachtigheid uiteindelijk de diagnose ziekte van Alzheimer krijgt, komt er heel wat op het pad van deze dochter. Dit pad wordt bewandeld vanaf de diagnose, als moeder nog thuis woont, tot aan het einde in het verpleeghuis. Een pad van humor, verdriet en boosheid. Boosheid, niet alleen vanwege deze ziekte, maar ook – vanuit de eigen kennis en ervaring van de auteur – met betrekking tot de kwaliteit van de geboden zorg en de betreffende opleidingen. Is het hebben van ervaring in de zorg dan iets positiefs of juist niet? Waar loopt ze tegenaan, wanneer het gaat om de kwaliteit van zorg. Weet en ziet ze te veel? Waar moet je als mantelzorger op letten om toch zoveel mogelijk de kwaliteit van de zorg te waarborgen?