De zoon van Esther is doodgereden. Zij verkeert in diepe rouw en beschrijft op indringende wijze de impact van de juridische nasleep van de aanrijding en de confrontatie met de bestuurder van de auto.

Bovenop de traumatische rouw na de dodelijke aanrijding van haar zoon, krijgt Esther te maken met de kille werkelijkheid in de juridische nasleep. De 22-jarige automobilist zegt stoïcijns dat ook hij slachtoffer is. Zijn advocaat buldert dat fietsers nu eenmaal bewust een risico nemen. De rechter acht dood door schuld bewezen, maar wil de toekomst van de jonge automobilist niet met een gevangenisstraf belasten. En de verzekeraar vindt het een persoonlijke keuze hoe iemand rouwt en weigert categorisch de kosten te vergoeden. Frustratie stapelt op frustratie. Esther weet haar emoties op indringende wijze in woord en beeld te vertalen. Haar teksten zijn rauw, eerlijk en raken diep.