Een ode aan hen die sterven en aan hen die achterblijven. Wanneer je het voorrecht hebt aan het bed van een stervende aanwezig te zijn vanuit de liefde die je in wezen bent, worden uiterlijke rituelen overbodig. Door alleen maar te ‘zijn’ en niet langer iets te hoeven doen dan aan te raken en in alle kwetsbaarheid aangeraakt te worden, geef je jezelf en die ander het onvergetelijke geschenk van het ‘leven’. In deze tijd waarin de dood haar plek begint op te eisen kunnen we er niet langer omheen: ieder bewust levend mens raakt geïnteresseerd in het stervensproces. Je zult uiteindelijk eerst moeten sterven voor je opnieuw geboren kunt worden, nietwaar? Sterven in de stof doen we allemaal, maar onze ziel is eeuwig. Laat ons evenals Everhard Meester worden in het sterven, Meester worden voorbij de dood.