Fantasie is een groot goed: het is de kunst van het overtuigend liegen tegen jezelf, of tegen de luisteraar, lezer of beschouwer; het is de vaardigheid om het ongeloof op te (laten) schorten. Eigenlijk is alle fictie gebaseerd op fantasie, maar nergens komt die fantasie beter tot haar recht dan in het genre "fantasy". En het is binnen dat genre dat dit negende deel van Olax' sonnettenkransenkransenkrans zich afspeelt: een wereld van tovenaars, draken, zeemeerminnen, zombies en – misschien wel het moeilijkst te geloven - succesvolle maatschappijkritische musici. Dit is nochtans niet zomaar één verhaaltje. Nee, de lezer kan op diverse cruciale plekken in het plot sturen waar de ik-persoon heen gaat. Maar liefst zestien verschillende eindes zijn op deze manier in de tweehonderdenelf sonnetten verwikkeld. Om dit boek te lezen zal er een hoop heen en weer gebladerd moeten worden, en wie het uit heeft kan weer bij het begin beginnen om een heel ander avontuur te beleven.