Zolang ik schrijf ga jij niet dood is een bundel over afscheid.
In het eerste deel wil de dichter de dood bezweren met woorden. Maar het afscheid is onvermijdelijk. De dood van moeder laat een leegte na ‘als een huis / dat is verlaten’. Als de sneeuw komt, treedt een aarzelend herstel in, ‘de troost van koel / en breekbaar wit’.

In het tweede deel bericht de dichter over bezoeken aan haar vader in het rusthuis. Liefdevol beschrijft zij hoe hij lichamelijk en geestelijk steeds meer moet prijsgeven: ‘de wereld krimpt / van kamer / tot bed’. Ze koestert de momenten van tastbare nabijheid ‘in de luwte / van geleende tijd’. Tot het uur van het ultieme afscheid aanbreekt.