Schreeuwend en drijfnat van het zweet schrik ik rechtop wakker en merk ik dat ik vastgeketend in een ziekenhuisbed lig. Waarom weet ik niet waar ik ben? In de verte hoor ik anderen patiënten luidruchtig zuchten en kreunen. Langzaam komt het besef dat mijn zelfmoordpoging van gisteravond mislukt is.Ik heb het gevoel dat ik moet overgeven. Ben ik echt zo 'zwak' als mensen zeggen omdat ik liever dood wilde? Of ben ik echt ziek in mijn hoofd? Kan ik mezelf nog wel vertrouwen na een mislukte poging? Of is het beter als de psychiater me gedwongen laat opnemen?Isa? Help me.