De stoel van de meester is leeg

Is de vrijmetselarij sneeuw van gisteren? Heeft ze vandaag nog zin in een wereld die, alle goede voornemens en redelijke inzichten ten spijt, dwangmatig voortgedreven lijkt te worden door hardleerse onwetendheid, door arrogante en opzettelijke leugens, door blinde hebzucht en onbedwingbare heerszucht? Waardoor de mensheid, alle waarschuwingen en noodkreten ten spijt, de afgrond van de zelfvernietiging ingeduwd dreigt te worden? En toch … De maçonnerie tracht door haar ‘initiatieke’ methode, door haar ‘inwijdingen’ in wat wij wezenlijk zijn, mensen bij mekaar te brengen die elkaar anders nooit ontmoet zouden hebben om op die manier een hechte vriendschap tussen hen te stichten. Zo wil ze meehelpen, zoals het in het ritueel heet, de ‘tempel van de mensheid’ op te richten en de ‘broederlijkheid’ te realiseren, die ze in de intieme beslotenheid van haar sacrale ruimtes vorm geeft. Een illusie? Misschien. Oorspronkelijk bedoeld om uit te stijgen boven de godsdiensttwisten van haar tijd, zou, zo stelt de auteur, de vrijmetselarij vandaag in alle bescheidenheid er toch toe kunnen bijdragen het wereldwijd verspreide fanatisme van het ‘grote gelijk’ te temperen en hopelijk ook te helpen overwinnen. Want precies deze hoogmoed leidt tot de hoger genoemde fatale ondeugden. De lezer zal dan kunnen inzien dat de maçonnerie een antidotum kan zijn voor de oververhitting, letterlijk en figuurlijk, waaraan de mensheid vandaag lijdt. Misschien doen wij er dan goed aan deze ‘sneeuw van gisteren’ toch maar te bewaren en haar ‘oefening in zelfbeheersing’ die ze voorbeeldig is haar steentje te laten bijdragen aan de hoognodige verzoening van de mens en de mensheid met zichzelf. De maçonnerie brengt zeker geen oplossingen aan, maar ze kan wel de deugden helpen cultiveren die daarvoor vereist zijn. Wie zijn hoop verloren heeft, is ook zijn levenskracht kwijt. Onze goden van weleer waren beslist hier, maar vandaag komt het enkel op onszelf aan. Zij kunnen ons niet meer ‘redden’.