Het leven leek kansloos door de kinderverlamming die ik kreeg op 3-jarige leeftijd. Ik kon en kan alleen mijn vingers wat bewegen en toch dreef mij iets waardoor ik na mijn bijzondere jeugd in De Ark een zelfstandig leven kreeg met een lieve vrouw en twee gezonde kinderen, een wereldbaan bemachtigde in Diergaarde Blijdorp, samen met anderen “De Harpij” (vakblad voor dierentuin personeel) nieuw leven inblies, voorzitter werd van de International Zoo Educators (IZE) waarvoor ik de hele wereld over moest reizen, een onderscheiding kreeg van de president van Taiwan en nu als pensionado woon op een schitterende plek in Noord-Limburg, samen met mijn kinderen en kleinkinderen. Het was soms moeilijk, soms verdrietig, maar ook inspirerend, uitdagend, prikkelend en zeker nooit saai. Altijd zocht ik creatieve oplossingen en heel vaak lukte dat. Soms ook niet, maar dat hoort bij het leven. Dat weten mensen met een beperking maar al te goed. Mijn vroegere beademings-arts vroeg eens: “Chris als je niet ziek was geworden had je dan ook dit leven geleid?” Ik moest daar even over denken… “Dat weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat mijn beperkingen mij niet in de weg hebben gestaan om te doen wat