Ton is saai, innemend, irritant, grappig, autistisch, sociaal ongemakkelijk, ontwapenend, maar toch vooral rustig, emotioneel, recht voor zijn raap, berekenend en conservatief. Het is lastig om deze man in een aantal beschrijvende woorden samen te vatten. Daarom is het ook een boek geworden. Zijn anekdotes over de relatie met zijn vrouw Gerda, de collega’s die hij dagelijks spreekt en zijn eigenzinnig uiteengezette wereldbeeld vormen de kern van een fictieve autobiografie waar je u tegen zegt. Het leven achter de docent werd nog nooit zo schaamteloos verzonnen. Dat was ook hard nodig, want de docent heeft het in deze tijd niet makkelijk. U moet het niet zien als een hart onder de riem, maar echt als een bijverdienste. Voor de schrijvers dan. Die moeten er ook van leven.