In deze autobiografie beschrijft Fleur haar hobbelige leven vanaf veertienjarige leeftijd. Op haar zestiende krijgt ze de diagnose autisme spectrum-stoornis. Het gevolg van deze late diagnose is het jarenlang gepest zijn. Ze ontwikkeld meerdere psychiatrische stoornissen door traumatische gebeurtenissen en heeft zich altijd onzichtbaar gevoeld. Ze was onzeker en had een laag zelfbeeld. Na meerdere zelfmoordpogingen belande ze voor een lange tijd in psychiatrische klinieken. Het werden periodes met vallen en opstaan, omgaan met verloren hoop en het zoeken naar wilskracht om door te gaan. Dit boek gaat over onzichtbaar ziek zijn, omgaan met psychische problematiek, onbegrip vanuit de buitenwereld, maar vooral over hoop en het terugvinden van kracht. En nu wil ze haar verhaal delen in de hoop anderen ermee te kunnen helpen.