Bruno Gröning (1906-1959) werd een wonderdokter genoemd. Tot wel 30.000 duizend zieke mensen per dag uit heel Duitsland en het buitenland reisden naar Herford. De mensen luisterden naar zijn toespraken en ze genazen spontaan van hun ziekten zoals blindheid, doofheid en verlamming. Hierover leest u in het eerste boek voordrachten van 1949 tot 1951. Dit tweede boek begint in 1955. Sinds Herford rolde de sensatiepers over hem heen, artsen en wetenschappers protesteerden en Bruno kreeg een verbod om te genezen, met als reden dat hij daar de dipoma’s niet voor had. Het boek bevat ook een openhartig verslag van zijn vrouw Josette, die de lezer meeneemt naar de onwaarschijnlijke tegenwerking in zijn leven en werk. Ondanks het genezingsverbod heeft Bruno tot aan zijn dood altijd mensen in nood geholpen. We komen tot een verdere verdieping van de thema’s zoals Godsverbondenheid, Onze levensweg, Orde en wanorde en de Rust tegen. Hij geeft ons een zeer duidelijke uitleg en handvatten hoe wij als mensen moeten handelen om weer op de weg terug naar God te komen. Bruno is hierin alleen een helper of monteur die onze ziel weer verbindt met God zodat wij de verloren gegane weg weer kunnen vervolgen en anderen ook te inspireren deze weg ook te gaan.