Adriaan, de jongste van drie kinderen uit een notarisgezin, wilde in de voetsporen treden van zijn broer. Hij had daar zijn eigen fantasieën bij, maar het bleek moeilijk om de schoenen van zijn broer te vullen. Hoewel hij zich niet altijd gesteund voelde, bleef hij toch hard doorwerken om zijn doel te bereiken. Als volwassene probeerde hij zich een betekenisvolle plaats te verwerven tussen zijn collegae en het lukte hem een aantal keren om daadwerkelijk op te vallen. Celine, zijn vrouw, hield hem regelmatig een spiegel voor om hem op koers te houden. Tijdens een autorit naar Apeldoorn maakte hij de balans op.