Annemijn Gasseling (2001) probeert in deze breekbare en intense gedichten haar worsteling met anorexia in woorden te vatten.

Haar gedichten nemen je mee in verdriet, angst en boosheid, maar ook in verlangen naar herstel. Ze schetst de strijd tussen hoop en wanhoop, tussen verbondenheid en eenzaamheid, en tussen moed en vertwijfeling.

De gedichten bieden inzicht in haar eigen ziektebeeld, maar ook in dat van andere anorexiapatiënten. Daarmee biedt deze bundel steun aan een ieder die in zijn of haar omgeving met anorexia geconfronteerd wordt.