Afghaans-Nederlandse vrouwen vertellen over hun familie achtergrond, hun onderwijs in de sociaal-politieke context van Afghanistan en over hun leven in Nederland na hun vlucht voor de Taliban. In de jaren tachtig van de vorige eeuw kregen zij tijdens het communistische bewind in Afghanistan, de kans om in Rusland te gaan studeren. Najwa:`Ik ben naar het Westen gevlucht om vrijheid te voelen, maar ik ben een gevangene van eenzaamheid geworden’. Zohra: ‘Als klein kind was het mijn droom om een goede advocaat te worden. Ik heb als kind mijn vader altijd zien schrijven’. Nadia: `Velen denken dat Afghaanse vrouwen dom zijn, zij zien niet dat er veel geleerde vrouwen achter de burka’s schuilgaan’. Aan de meisjes die nu in Kabul studeren geven ze de boodschap: Farhat: ‘Geloof in jezelf, ontwikkel jezelf en geef niet te snel op. De rijkdom van je studie kan je nooit afgenomen worden en je kunt er altijd trots op zijn en erop vertrouwen, waar je ook leeft; wees tevreden met de veranderingen ook al zijn ze maar klein’. Zohra:`Ik heb respect voor jullie ondanks alle moeilijkheden die jullie ervaren. ZET DOOR!’. Sehar: ‘Geef nooit op ook al zijn de omstandigheden niet goed, want onderwijs is de sleutel van het leven’. Najwa: ‘Je studie is het beste wapen dat een vrouw kan hebben, het is de weg naar de vrijheid en naar economische onafhankelijkheid’. Neda, 20 jaar, Kabul: `Ik hou van iedereen die me maar één woord geleerd heeft’.