Een uniek overzicht van het werk van Hans Hartung (Leipzig 1904 - Antibes 1989)

Net als de zee is Hartungs werk een metafoor voor het bestaan. Dit betekent niet dat Hartung ernaar zou hebben gestreefd het leven als zodanig weer te geven of te reproduceren, maar veeleer, als een ware kunstenaar die hij was, om een parallelle wereld te creëren, bevrijd van het dagelijkse leven en gehoorzaam aan een logica en een wettigheid. Gedurende zestig jaar heeft Hartung een abstracte kunst ontwikkeld die vrij is van elke referentie, elke feitelijkheid en elke vorm van argumentatie.

Het is juist hierin dat het uniek is en meer dan enig ander het specifieke keerpunt in de twintigste-eeuwse kunst belichaamt, namelijk het beroep doen op het abstracte denken. Dit betekent niet dat Hartung van de wereld wegbleef. Als man had hij de waanzin van de Tweede Wereldoorlog aan den lijve ondervonden. Hij kende als geen ander de degradatie van mensen. Als kunstenaar weigerde hij zich echter te onderwerpen aan het dictaat van middelmatigheid en de menselijke conditie: "Ik wil vrij zijn van anderen en van mezelf."

In zijn kunst drukt Hartung deze onafhankelijkheid uit door een onorthodoxe combinatie van de meest uiteenlopende technieken. Toch drukt elk werk een wonderbaarlijke harmonie uit, die te danken is aan het subtiele evenwicht tussen de snelheid en de helderheid van de lijn enerzijds en het tijdloze classicisme van de compositie anderzijds. In deze zoektocht naar totale artistieke vrijheid markeert elk werk dus een soort gradatie of stadium. Het is niet anders met de zee, een onstuitbare metafoor voor deze vrijheid die overal schittert op de rand van het vluchtige moment en van de eeuwigheid.