“Hier op Java noemen ze het ʻdat waar je niet over spreektʼ. En het is overal. Het schuilt in de grond. Het sist in de vulkaan. Het komt aanwaaien met verre winden.
Het ruist aan met de regen. Het rolt aan met de donder. Het zweeft van ver uit de horizon over de eindeloze zee en het is vooral te zien in de ogen van de Javaan. En het knaagt als een vergif van vijandschap aan lichaam, ziel en leven van de Europeaan. Stil bestrijdt het deze overwinnaar. Heel langzaam sloopt het hem. Het laat hem wegkwijnen en tenslotte sterven. Dat waar je niet over spreekt. Het is de stille kracht... ”

Met deze woorden begon de televisieserie ʻDe Stille Krachtʼ in de jaren ʻ70. Deze serie, die het Indonesische geloof in witte en zwarte magie in beeld bracht, fascineerde menig Nederlander. Evenals de televisieserie Kris Pusaka. Hoewel deze esotherische kunst, die ook wel de Stille Kracht wordt genoemd, door de Nederlanders vaak als inheems bijgeloof word afgedaan, is er voor de Indonesiërs en menig Indo niets reëeler dan het bestaan ervan.