Drie jaar geleden ging hij in de armen liggen van zijn geliefde stad. Langzaam gleed hij weg, zonder dak boven zijn hoofd en zonder vrienden waarvoor hij thee kon zetten. Hij sliep in de schaduw van de kathedraal, de nachtopvang of op een bankje in het stadspark. Antwerpen werd een halve hel, maar het gemis van Karen ging maar niet weg. Klimmen duurt nu eenmaal langer dan vallen. Dat zou hij leren. Stap voor stap. Tot hij zijn naam vergat.