Decennialang draaide Johan Vande Lanotte (Poperinge, 1955) mee aan de top van de Belgische politiek. Toch heeft hij zichzelf nooit als toppoliticus beschouwd. Een machtspoliticus, dat was hij. En bewust. Want een politicus die iets wil veranderen, heeft nu eenmaal macht nodig. Voor de pragmatische West-Vlaming was macht nooit het doel, wel het instrument.
Macht was er niet om te koesteren, maar om te gebruiken.
Met Machtspoliticus pur sang heeft Johan Vande Lanotte niet z’n memoires geschreven, want voor uitvoerige memoires heeft
hij geen geduld. In dit boek toont hij wel hoe hij zijn macht gebruikte en gunt hij ons een blik achter de schermen van het politieke theater. Tegelijkertijd blikt hij terug op zijn eigen tekortkomingen – empathie tonen was nooit zijn sterkste kant. Hoewel hij dikwijls lol had in de roddels die over hem de ronde deden, beseft hij maar al te goed dat ze hem politiek hebben beschadigd. Toch kijkt de minister van staat ook nu nog vooruit. Als kleine jongen kon hij al niet stilzitten en vandaag lukt het hem nog altijd niet.