Dick van der Heijde (1963) leeft al bijna dertig jaar met het lockedin syndroom. In deze toestand, als gevolg van een herseninfarct, is hij helemaal verlamd en kan hij niet meer praten. Knipperend met zijn ogen communiceert hij letter voor letter met de mensen om hem heen. Zo schreef Dick in 2000 M’n ogen zeggen alles. Nu is hij terug. In Je zal m’n ouders maar zijn neemt Dick je mee naar de eerste achtentwintig jaar van zijn vitale leven. Zijn herinneringen gaan terug naar z’n kinderjaren en via z’n schooltijd laat hij de lezer kennismaken met z’n passie voor muziek. Ook zaken als verliefdheid, vriendschap en allerlei baantjes spelen in dit openhartige verhaal een rol. Daarnaast is dit boek een eerbetoon aan z’n ouders.