Vijf jaren na de eerste bundel. Jaren waarin werd terug geblikt en vooruit gedacht. Gedacht over het persoonlijk lot na de dood, over kosmische processen in de verre toekomst en over de naderende catastrofe op onze planeet. De catastrofe die de mensheid over zichzelf afroept en waarbij het “punt van no return” lijkt te zijn gepasseerd. Hebzucht en materialisme kenmerken slecht rentmeesterschap over de aarde. De mens is een asociale huurder, die zijn woning uitbuit .Zijn gaven gebruikt de mens niet om zich aan de natuur aan te passen, maar om de natuur aan zich dienstbaar te maken. Tot moeder Aarde, Gaja, zich verweert en de verdwaalde mensheid van zich afschudt. De demonstraties van de jeugd voor een goed milieubeleid lijken hoop te geven, maar zijn wellicht te laat. Is de jeugd bereid haar verworvenheden op te geven voor een radicale verandering? Over al deze zaken las en studeerde de dichter de afgelopen jaren. Dit vindt zijn weerslag in de bundel. Maar zo veranderlijk als wolkenluchten zijn de gedachten. Daardoor vind je ook luchtiger ontboezemingen, ook geven sommige verzen ideeën weer die inmiddels zijn verworpen. Achterin tenslotte emoties uit de oorlog