Nu Brexit een feit is, maakt de legendarische oud-correspondent Brusse de balans op; een originele, onderhoudende, caleidoscopische geschiedenis, een liefdesverklaring aan onze eigenwijze overbuur.

Rare jongens, die Engelsen. De zee die ons scheidt is niet eens zo breed, maar tussen de zandstranden hier en de krijtrotsen aan de overkant bestaat een wereld van verschil. Hoewel? Nederland en Groot-Brittannië zijn al eeuwenlang onlosmakelijk met elkaar verbonden, dan weer als vrienden, dan weer als vijanden. We voerden oorlog met elkaar, probeerden elkaar te bekeren, leenden elkaars taal en imiteren elkaar nog altijd. Nu Brexit een feit is, maakt de legendarische oud-correspondent Peter Brusse de balans op. De Britten hebben zich natuurlijk nooit helemaal thuis gevoeld in de Europese Unie. Ooit hadden ze hun wereldrijk en nu willen ze hun vrijheid terug. Zoals al vaker in het verleden wenden zij zich af van het continent – maar afscheid van Europa is onmogelijk, en Nederland wil zijn ‘beste maatje’ zeker niet kwijt. Al in de donkere middeleeuwen werd een Fries meisje koningin van Engeland. De Engelse monnik Bonifatius werd bij Dokkum vermoord. Erasmus schreef zijn meesterwerk in Londen, stadhouder Willem III veroverde Engeland en richtte de Bank of England op. In de Gouden Eeuw voeren we als rivalen over de wereldzeeën. Een Britse ingenieur legde de basis voor de Twentse textielindustrie, al tijdens de Boerenoorlog was er fake news en in de Tweede Wereldoorlog hielden de Britten stand en kwamen ons te hulp. Ach, Engeland is een originele, onderhoudende, caleidoscopische geschiedenis, een liefdesverklaring aan onze eigenwijze overbuur, geschreven door een van zijn grootste kenners. Want wij Nederlanders kunnen niet zonder de Engelsen – en zij niet zonder ons.