Mirjam en Sandra Ploeg nemen op 17 juli 2014 op Schiphol afscheid van hun ouders, broer en pleegbroertje. Een paar uur later, wanneer ze op weg zijn om een tweedehands kastje op te halen, horen ze dat er een vliegtuig is neergestort. Ineens beheerst MH17 hun leven.
Mirjam en Sandra worden geconfronteerd met een onpeilbaar verdriet, maar tegelijk moeten ze van alles: naar de supermarkt waar iedereen hen aanstaart, naar nabestaandenbijeenkomsten, de amfibieën van hun vader verzorgen, pijnlijke gesprekken voeren met familierechercheurs en duizenden goedbedoelde berichten beantwoorden. Er is geen ruimte meer om kind te zijn, er is ook niemand meer om kind van te zijn.
Met een fijnzinnig psychologisch inzicht en een sterk gevoel voor detail tekent Els Quaegebeur hun verhalen op. Zoals vogels vliegen laat zien dat verdriet om dierbaren vele gezichten kent, dat je niet goed of fout kunt rouwen en dat het een proces is waar je als buitenstaander vooral niet te veel van moet vinden, ook niet als een drama zich afspeelt op het nationale toneel.