Hoewel al langer bekend is dat de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog veel gewelddadiger was dan algemeen door het Nederlandse publiek werd aangenomen, domineerde lange tijd de neiging om de omvang en de aard van dit geweld te relativeren, te negeren of te rechtvaardigen. 'Talen van geweld' onderzoekt hoe politici en bestuurders in Nederland en Indonesië zijn omgegaan met het grootschalig geweld, en stelt pijnlijke vragen. Hoe werden het oorlogsgeweld en de talrijke uitwassen in de jaren 1945-1949 besproken, verzwegen, doorgegeven, gemanipuleerd en politiek gebruikt? Wat wisten de Nederlandse, koloniale en Indonesische politici en bestuurders over de aard van het optreden van de eigen en vijandelijke troepen? Hoe kwam het dat onderzoek naar specifieke schandalen vastliep of dat de uitkomsten ervan voor het publiek verborgen bleven? Wat deden verantwoordelijke personen met hun kennis en hoe beïnvloedde de communicatie het publieke draagvlak voor de oorlogvoering? Remco Raben en Peter Romijn betogen dat de manier waarop lang naar de oorlog in Indonesië is gekeken mede zijn oorsprong heeft in de taal en de manipulatie van informatie tijdens de oorlog.