Tjalling van Elst groeide op als een levendig kind, in een stabiel gezin. Hij studeerde chemische technologie. Nadat hij was afgestudeerd, kreeg hij last van pijn in zijn spieren. Hier werd geen medische oorzaak voor gevonden. De pijn werd steeds erger en uiteindelijk keerde hij terug naar het ouderlijk huis, omdat op zichzelf wonen niet meer mogelijk was. Er volgde een zoektocht in de medische molen, maar die leverde geen resultaat op. Tjalling werd steeds depressiever en zijn ouders steunden hem waar ze konden. Dat hij met suïcidegedachten rondliep was wel bij hulpverleners bekend, maar zij vertelden het niet aan zijn ouders. Na een intens moeilijke periode en zeer heftige strijd, pleegde hij op 27 juli 2004 suïcide. Hij was 27. In dit boek doen Monique en Hans verslag van de weg die ze hebben afgelegd om erachter te komen wat er precies gebeurd is. Ze hebben zijn medische dossiers verzameld en bestudeerd. Een andere bron van informatie zijn de aantekeningen die Tjalling gedurende de laatste anderhalf jaar van zijn leven heeft gemaakt en voor hen heeft achtergelaten. Daarnaast hebben ze met een aantal mensen gesproken die Tjalling hebben meegemaakt gedurende zijn middelbare school- en studietijd. Tenslotte zijn er de eigen herinneringen die Monique en Hans aan Tjalling hebben. In dit boek beschrijven ze, hoe ze na deze dramatische gebeurtenis, een weg hebben gevonden om ermee om te gaan.