In Pelgrim op oorlogspad doet dichter en wandelaar Herman Verweij (1945) verslag van een voettocht met een missie. Niet als een bloeddorstige, wraakzuchtige krijger. Als pelgrim loopt hij waakzaam over onze planeet Aarde en staat stil bij wat zijn verwondering wekt. Ondertussen sporen volgend van zijn vader en een oom, beiden tijdens de Tweede Wereldoorlog als dwangarbeider tewerkgesteld in respectievelijk Neumark (vlakbij Halle aan de Saale) en Bramsche. En passent volgt hij ook de wegen van twee dappere Venlonaren, Harrie Meijer en Frans Coehorst. Jonge knapen nog die hun verzetswerk met de dood moesten bekopen. Een verhaal over bijzondere ontmoetingen en bespiegelingen over het leven. Over het incasseren van teleurstellingen als hij halverwege door blessureleed zijn reis abrupt moet afbreken. Een wandeling die hem uiteindelijk dichter bij zijn vader zal brengen als hij in het oosten van Duitsland bijna letterlijk in zijn voetsporen treedt.

Eerder maakte hij wandelingen naar Rome en Assisi en schreef hierover in Het pad van verdwalen en Een reis is nooit gelopen. Als voormalig stadsdichter van Venlo bundelde hij zijn stadsgedichten in Waar gisteren en vandaag.