Geboren als patriciër, met een immens fortuin, rustte hij twee schepen met munitie en geweren uit en kwam Washington ter hulp. De oorlog in Amerika leende zich meer om republikeinen dan om soldaten te vormen. Het publiek juichte hem toe, de opera droeg hem op handen, de actrices kroonden hem. De koningin lachte hem toe, de koning maakte hem generaal en Benjamin Franklin burger. La Fayette genoot zo van de roem dat hij haar niet meer kon missen. De 14de juli 1789 was hij dan ook klaar. Dwarsdrijver aan het hof, democraat uit principe, was La Fayette drie jaar lang de natie.

Als redenaar was hij niet getalenteerd Zijn slappe manier van spreken: hij sprak over vrijheid in de taal van het hof. Zijn enige parlementaire daad was de Verklaring van de Rechten van de Mens, de tien geboden, teruggevonden in de wouden van Amerika. Meer metafysica dan politiek. De vereniging van de Nationale Gardes in 1790 was zijn hoogtepunt. Op die dag stelde hij koning én Assemblée in de schaduw. De bewapende en de denkende natie stonden onder zijn bevel. Hij kon alles en deed er niets mee.

Tot daar het portret dat Lamartine van La Fayette maakte. Klopt het ook? Als man van de daad dienen we hem vooral te zien als de schakel tussen Frankrijk en de Amerikaanse revolutie. Vrijheid, gelijkheid en broederschap: als wegbereider van het bondgenoot tegen tirannieke vorsten, voor gelijke rechten en verbroedering van Amerikanen en Fransen is zijn erfenis enorm.