In Aarde, Tijd, Universum reflecteert de schrijver vanuit geologisch perspectief op de ons omringende werkelijkheid, in het bijzonder het Systeem Aarde en de rol daarin van de Mens.

Homo sapiens, de enige overlevende soort van het soortenrijke genus Homo in de primatenstamboom. Dit Systeem is een minuscuul deeltje van een ontzaglijk groot, wellicht onbegrensd universum, dat ons voorstellingsvermogen verre te boven gaat. Dankzij zijn vermogen tot abstract denken (een unicum in de vier miljard jaar omvattende geschiedenis van het leven op aarde), heeft Homo sapiens echter vooral in de laatste eeuwen toch veel kennis van de fysische werkelijkheid kunnen verwerven en kan hij prognoses maken voor de toekomst van het Systeem Aarde, inclusief het Verschijnsel Leven.