Ann Bross (83 jaar) was goed gezond en stond nog midden in het leven. Zij had een warme familie zich heen en haar eerste achterkleinkind zo binnen een paar weken geboren worden. Toch vond zij dat haar leven voltooid was. Omdat euthanasie niet toegestaan was, besloot zij het heft in eigen handen te nemen en niet meer te eten en te drinken. In dit boek beschrijft haar dochter Astrid de laatste tien dagen van Ann's leven.

Omdat zij haar lichaam ter beschikking had gesteld aan de wetenschap was er gen begrafenis en is er geen gedenkplek voor Ann.

Dit boek is een ommage van Astrid aan haar bijzondere moeder.

Ann heeft geen grafsteen. In plaats daarvan is dit boek een monnument voor haar.