In zijn jeugd was terrorisme het enige wat Zak Ebrahim kende. Hij was nog maar zeven toen zijn vader, El-Sayyid Nosair, op 5 november 1990 de oprichter van de Joodse Defensie Liga, rabbijn Meir Kahane, neerschoot. Vanuit de gevangenis plande Nosair met anderen de bomaanslag op het World Trade Center in 1993. In een van zijn befaamde videoboodschappen riep Osama bin Laden de wereld op om 'El-Sayyid Nosair te gedenken'. Bij de fanatieke overtuigingen van zijn geradicaliseerde vader en ooms hield Ebrahim altijd het gevoel dat er iets niet klopte. Op de verlegen, onhandige jongen kwamen al die haatdragende gevoelens onnatuurlijk over. Hoewel Ebrahim tijdens zijn jeugd aan een gewelddadige, intolerante ideologie werd blootgesteld, radicaliseerde hij zelf niet. In dit boek bestrijdt hij de mythe dat terrorisme een uitgemaakte zaak is voor mensen die met haat zijn geïndoctrineerd. Aan de hand van zijn eigen geschiedenis laat hij zien dat haat altijd een kwestie van keuze is - net als tolerantie. Hij stelt dat mensen die zijn voorbestemd om terrorist te worden als geen ander in staat zijn om terrorisme tegen te gaan. Juist zij zijn in staat schijnbaar onverenigbare ideologieën met elkaar in contact te brengen en zo een pleidooi voor vrede te houden. Zijn oorspronkelijke, urgente boodschap is helder, baanbrekend en van groot belang voor de huidige discussie over terrorisme en radicalisering.