In 'Hoge pieken, diepe dalen' vertelt Patricia Meulemans in de vorm van een dagboek het verhaal van de dappere strijd van haar moeder tegen longkanker. In dit verhaal neemt de auteur geen blad voor de mond en schetst ze in klare taal de momenten van vreugde en verdriet, hoop en wanhoop op weg naar een onafwendbaar einde. "Hoge pieken ... diepe dalen euforie ... wanhoop dankbaarheid ... angst hoop ... verslagenheid blijdschap ... verdriet Nooit eerder kreeg ik op een jaar tijd zoveel emoties door mijn lijf. Mijn moeder is 51 jaar als we het kei harde verdict te horen krijgen dat ze een zeer agressieve vorm van longkanker heeft. Onze wereld stort in. Ze had al zoveel wilde watertjes door zwommen en was nog maar pas terug met volle teugen van het leven aan het genieten. Zonder enige aarzeling gooit ze al haar wapens in de strijd om haar vreselijke vijand te lijf te gaan. Naast het gevecht tegen haar ziekte houdt ze ons allen overeind. Haar onuitputtelijke vechtlust en eeuwige optimisme lijken al snel komaf te maken met de kanker. We staan allemaal versteld hoe ze haar hele behandeling door zo kranig blijft. Ik leer een ijzersterke vrouw kennen en heb ongelooflijk veel respect en bewondering voor haar. Eindelijk kunnen we een zware, pijnlijke en zeer emotionele periode uit ons leven afsluiten en onze blik terug op de toekomst richten. Tenminste dat denken we. Amper 4 maanden na haar laatste behandeling hervalt ze en staat onze wereld weer stil. "