De Muur wordt gevuld door auteurs met liefde voor wielrennen én voor schrijven, en die liefdes gaan nooit meer over.

De tijden zijn duister, maar er is licht aan het eind van de tunnel en in Ninove hebben ze de meet van de Omloop al op het asfalt geschilderd. In de streek Busturialdea bij Gernika, in Baskenland, verrijst een bos – waarover verderop meer. Eerst iets anders. Tiesj Benoot tegen Nando Boers: ‘Zolang je niet dood neervalt, kun je altijd sneller.’ Een duidelijk criterium, behalve dan wanneer je Nathan van Hooydonck heet; die moest stoppen omdat hij anders het risico liep dood van zijn fiets te vallen. Sam Oomen schreef zijn voormalige ploeggenoot een brief die je in het harde profmilieu niet direct zou verwachten. Bestaan empathie en echte vriendschap dan toch, tussen de wielen? Ruurd Edens dook diep in de tragische geschiedenis van Jan van Hout en Frans Slaats, Brabantse baanrenners met één gemeenschappelijke obsessie: het werelduurrecord. Slaats zat tijdens WO II in ballingschap in Argentinië, Van Hout kwam om het leven in het concentratiekamp Neuengamme. Nog een geobsedeerde: de Fransman José Meiffret. Erik Brouwers schreef het verhaal van de man die achter het snelheidsrecord op de fiets aanjoeg alsof het een geliefde was, rust vond in een klooster, maar uiteindelijk toch weer op zoek ging naar de grens. Wiep Idzenga reconstrueerde de Omloop Het Nieuwsblad van 2015. Met drie man in een kopgroep van vier kon Patrick Lefeveres Etixx-Quick-Step die koers niet verliezen. Maar Ian Stannard van Sky zag niettemin mogelijkheden en in zijn ploegleiderswagen zat Servais Knaven, die Tom Boonen nog kende van vroeger. Jumbo-Visma won het afgelopen seizoen tamelijk veel. Maar was het team van Plugge daarmee ook de sterkste formatie van 2023? De realistische romanticus Thomas Sijtsma en statisticus en datagoeroe Sam Planting nemen geen genoegen met kletskoek en eisen feiten. Mark de Bruijn is een romanticus pur sang: hij schreef een kleine filosofie van het gravelen, ‘de onverharde weg naar verlichting’. Marijn de Vries zocht verlichting met Floortje Mackay, ooit het zonnekind van het vrouwenpeloton, die zichzelf langzaam kwijtraakte en zich nu, bij het Spaanse Movistar, opnieuw aan het uitvinden is. Edwin Winkels ging naar Gernika, de woonplaats van Pello Bilbao, etappewinnaar in de laatste Tour en bij Bahrain ploeggenoot van Gino Mäder, de Zwitser die in juni verongelukte in eigen land. Mäder was een betrokken mens, die aandacht had voor de wereld buiten het wielrennen. Bilbao besloot ter nagedachtenis aan Mäder geld in te gaan zamelen voor de aanleg van een bos bij Gernika, Gino’s bos. Er moet nog veel gebeuren, zag Edwin. ‘Er staat een verlaten kapelletje, in ruïneuze staat, op de onverharde toegangsweg. Een afgelegen woning. Een plukje bomen, de rest eromheen is weggekapt. Talloze gebroken stammen liggen op de natte grond. De wolken dreigen met meer regen.’ Ook hier geldt: houd moed! ‘Ver weg hoor ik al de wilde roedel ratelende derailleurs,’ schrijft huisdichter Willie Verhegghe.