De ene na de andere renner stierf op de wielerbaan, maar Robert Howe Walthour bleef leven en groeide als stayer uit tot de rijkste sporter ter wereld. Het is begin 20ste eeuw. In 1904 nam The Dixie Flyer, zoon van een rijke plantagehouder, samen met zijn tweelingbroer Jimmy de boot naar het Oude Continent. Hij versloeg er de beste Europese renners. Een journalist van LAuto doopte hem `LImbattable Walthour. Tour de France-stichter Henri Desgrange roemde hem als `de beste renner die ik ooit heb gezien. In Londen behaalde `Bobby I, altijd herkenbaar aan zijn Stars and Stripes, zijn eerste wereldtitel. Blanche Cooledge reisde haar man overal achterna. Hoe vaak ze hem ook smeekte te stoppen met het levensgevaarlijke stayeren, Bobby bromde altijd `nee. Wanneer zijn manager hem voorstelde een wedstrijd te verliezen, sloeg Bobby I de man tegen de grond. Eigenlijk was hij een ongelooflijke klootzak in de wereld van stetsons, stayers en sixdayraces. Geheel in de traditie van welvarende, vruchtbare Amerikaanse families kwamen na Bobby I ook Bobby II, III en IV. Met in hun kielzog de nazaten van Jimmy, ook al uitblinkend in all-American sports. In hun topjaren verdienden ze meer dan Amerikas beste honkballers. In de Island Bike Shop, op Marco Island - Florida, brengt Robert Howes achterkleinzoon Matt de Walthour-legende tot leven. In zijn `museum vertelt hij over de Walthour-dynastie; vier generaties qua populariteit te vergelijken met de Kennedys. Erik Brouwer, winnaar Hard Grijs Prijs 2007 met een verhaal over de wielerfascinatie van Ernest Hemingway, schildert de Walthour-legende in detail, in hoogtepunten en tragedies. Een grote eeuw wielrennen in de context van de Roaring Twenties, de Depressieve Thirties, de Tweede Wereldoorlog en ver daarna. Over de wielerbaan, katoen en whiskey, over fietsende Nazis, gyms en surfmuziek.