De unieke selectie uit het werk van William Kentridge en de uitzonderlijke locatie - het Brugse Sint-Janshospitaal, met zijn 800 jaar een van de oudste nog bestaande ziekenhuiscomplexen in Europa - maken van deze tentoonstelling een niet te missen gebeuren over trauma en heling. Centraal staat een hedendaagse interpretatie van de middeleeuwse dodendans: More Sweetly Play the Dance, een video-installatie van Kentridge uit 2015. De dialoog tussen de opmerkelijke setting en de geëxposeerde kunstwerken - onder meer van Marcel Broodthaers, met wie Kentridge een aantal dingen gemeen heeft - daagt de bezoeker uit om laag na laag van de geschiedenis te 'doorwerken'. De catalogus bevat vier verfrissende essays. Margaret Koster Koerner, curator van de tentoonstelling, biedt de lezer een beeld van Kentridge en van Brugge. Benjamin Buchloh gaat in op de manier waarop Kentridge de historische avant-garde begrijpt: vanuit het perspectief van de balling, dus vanuit een heel andere invalshoek dan de Amerikaanse en Europese naoorlogse neo-avant-gardisten. Joseph Leo Koerner laat zich door het voormalige ziekenhuis en de historische gelaagdheid van Brugge inspireren om de kunst van Kentridge te zien als een eigenzinnig verwerkingsproces waarin het verleden zowel verminkend als verlossend werkt. Harmon Siegel onderzoekt Kentridges benadering van de filmgeschiedenis en brengt daarbij ook het werk van Broodthaers ter sprake. 'Smoke, Ashes, Fable: William Kentridge in Bruges' biedt een nieuwe, indringende kijk op een van de grootste kunstenaars van onze tijd.