In 1936 vluchtte Hans Keilson (1909) uit Berlijn naar Nederland. Hij vond onderdak in Bussum, waar hij zich, na een onderduikperiode in de Tweede Wereldoorlog, met zijn toenmalige vrouw en in de oorlog geboren dochter zou vestigen. In Daar staat mijn huis vertelt Keilson over het leven dat hij achter moest laten. Over zijn ouders, zijn kindertijd in het dorpje Bad Freienwalde en zijn middelbareschool- en studietijd in een voor hem en de zijnen steeds vijandiger wordende samenleving. De psychiater Keilson zoekt in zijn herinneringen naar de momenten waarop hij zich bewust werd van de subtiele manieren waarop de mensen hem als anders gingen zien en behandelen. De oorlog zou een blijvend stempel op zijn leven drukken. Zijn werk met Joodse kinderen en zijn onderzoek naar hun trauma's in de jaren erna hielpen hem bij het verwerken van het verlies van zijn ouders en gaven zijn door de nazi's verbrokkelde leven opnieuw richting. Keilsons herinneringen vormen een zelfonderzoek naar zijn wortels, naar zijn ontworteling en naar zijn opnieuw wortel schieten, in Nederland - daar waar zijn huis staat.