Tijdens het leven van Jeroen kreeg ik een burn-out. Na het overlijden van Jeroen werden mijn klachten steeds erger. Ik moest meer medicijnen gaan slikken om nog een beetje te kunnen werken en voor ons gezin te zorgen. Mijn emotionele draagkracht was minimaal. In overleg met de huisarts ben ik in therapie gegaan en daar kreeg ik de opdracht om mijn levensverhaal met Jeroen op te schrijven.
Zo ontstonden de brieven aan Jeroen. Ik vertelde hem alles. Het is mijn verhaal, mijn beleving van de dingen. Daarom is alles in de ikvorm geschreven.Deze brieven moest ik hardop voorlezen en ik heb wat afgehuild. Ik ben hier ruim een jaar mee bezig geweest. Het hielp wel. Mijn hoofd werd steeds leger en mijn klachten werden minder. Ik draag dit schrijven op aan alle kinderen met een levensbedreigende aangeboren afwijking of ziekte. Aan alle ouders die, net als
wij, elke dag leven met de gedachte: is het deze dag, is dit onze laatste Kerst, is dit zijn laatste verjaardag? Dag in dag uit, jaar in jaar uit, altijd die angst voor het leven van je lieve kind. Ik realiseer mij heel goed dat ik niet de enige moeder ben van een kind met een levensbedreigende ziekte. Net zo goed als Jeroen niet de enige was met een levensbedreigende hartafwijking. Maar hij was wel mijn kind