De kerken lopen leeg. Het instituut Kerk beleeft schandaal na schandaal, de diepste crisis sinds mensenheugenis. De kerk as we know it is in onze contreien op sterven na dood.
Het zijn stellingen die niemand nog betwist. Maar die lege kerkstoelen vertellen niet het hele verhaal. Want buiten de kerk tiert het geloof op vele plaatsen opnieuw welig, zo maakt God in Vlaanderen in woord en beeld duidelijk. Tienduizenden Vlamingen zijn dan misschien wel het altaar ontvlucht, ze hebben hun geloof allesbehalve afgezworen. Ze hebben boos en ontgoocheld de kerkpoort achter zich dichtgeklapt, maar zijn wel in de buurt blijven hangen.

In kapellen, bedevaartsoorden, volkse processies, vaak bizarre heiligdommetjes en grotten, Mariaparken en martelarenspelen: daar worden de christelijke tradities en rituelen met nooit geziene ijver en overgave beoefend. Daar vindt de Vlaming wat hij in de kerk niet meer vindt. Troost. Samenhorigheid. Kracht. Zingeving. Vooral plezier ook.