Dit boek laat zien hoe het is om je haar te verliezen als gevolg van chemotherapie of een van de vormen van alopecia.
Hoe pas je die ongewenste kaalheid in je leven in, wat voor strategieën en oplossingen kies je? Veertien mensen vertellen daarover in openhartige interviews: mannen, vrouwen en kinderen. Sommigen hebben helemaal geen haar meer, sommigen hebben veel minder dan ze zouden willen, bij anderen is het weliswaar een tijdelijke zaak, maar daarom niet minder ingrijpend.

In dit boek komen mensen aan het woord die hun haar hebben verloren door de twee belangrijkste oorzaken van kaalheid: chemotherapie en alle vormen van alopecia. Ook staan er gesprekken in met twee dermatologen die in haaraandoeningen zijn gespecialiseerd, twee psychologen en een genetisch onderzoeker. Een ervaringsdeskundige adviseert over waar je op moet letten als je een haarwerk aanschaft. Achterin dit boek staan adressen van websites en andere bronnen van informatie.
Dit is geen boek over hoe erg het is.
Het is een boek over mensen die een verhaal te vertellen hebben dat huidige en toekomstige lotgenoten kan helpen. Want voor hen is dit boek vooral bedoeld. Elk van de veertien geïnterviewden heeft een eigen pad gekozen toen ze kaal werden, een eigen strategie, eigen oplossingen. Grote kans dat de lezers van dit boek zich herkennen in de aanpak van Corine, Frank, Fred, Hans, José, Kathy, Leontine, Marian, Marianne, Mijs, Nikkie, Nina, Paula of de auteur van dit boek, Ida. Zij verschillen net zo van elkaar als de lezers, waardoor ze met hun verhalen velen zullen aanspreken die hun haar verliezen of al hebben verloren.

Doel van het boek
Lotgenoten een hart onder de riem steken, informeren en 'de weg wijzen' is één doel van dit boek. Het andere doel is bewustwording. Niet van wie kaal is, maar juist van degenen die een kale man, vrouw of een kind zonder haar zien en daar meteen ongevraagd een grap over maken, ervan schrikken, aan de grond genageld gaan staren, gegeneerd wegkijken, of... enzovoorts. Als 'onderwerp' van deze reacties krijg je daar op z'n minst een ongemakkelijk gevoel van. En dat vaak talloze malen per dag, ook als je een haarwerk draagt ('zou het nou echt zijn of niet?'). De geïnterviewden in dit boek vertellen daar ook over. Zodra hun omgeving weet en begrijpt wat er met hen aan de hand is en hoe zij dat ervaren, is hun kaalheid snel geaccepteerd en is het afgelopen met de grappen of andere ongewenste reacties. Met dit boek krijgen zij een gezicht en een stem, zodat ze kunnen vertellen dat zij weliswaar een anders-dan-anders uiterlijk hebben, maar verder net zo apart of net zo 'gewoon' zijn als wie dan ook.

De auteur, Ida Stroosnijder, heeft al 35 jaar alopecia. Sinds ze haar pruik niet
meer draagt, heeft ze regelmatig op televisie, radio en in bladen verteld over
haar ervaringen als kale vrouw. Haar eigen zoektocht naar oplossingen en de
vele reacties van lotgenoten hebben haar doen besluiten dit boek te schrijven.
Ida Stroosnijder is oud-journalist en is werkzaam als freelance tekstschrijver en schrijftrainer.