Kabinetsformaties zijn voor het grote publiek doorgaans ondoorgrondelijke processen, met soms onvermoede uitkomsten. Waarom bijvoorbeeld kwam er in 1977 geen tweede kabinet-Den Uyl, terwijl de Partij van de Arbeid bij de verkiezingen een klinkende overwinning had behaald? En waarom trok de PvdA sowieso regelmatig aan het kortste eind in formaties? Hoe kwam het dat het CDA in 2010 na een enorme verkiezingsnederlaag en een aanvankelijk beleden 'bescheidenheid' toch koos voor deelname aan het kabinet - dat bovendien gedoogd werd door de ook in eigen kring niet onomstreden PVV? En hoe is het te verklaren dat de VVD in de periode 1977-2012 'de meest geliefde' coalitiepartner was? En waarom duren formaties in Nederland eigenlijk zo lang? Deze en nog veel meer vragen worden beantwoord in Kabinetsformaties 1977-2012. Met behulp van nieuw archiefmateriaal, dagboeken van betrokkenen en tientallen interviews met voormalig (in)formateurs en onderhandelaars wordt inzicht gegeven in de kabinetsformaties van de laatste vier decennia. Duidelijk wordt op welke wijze politici, via intensieve, vaak moeizame en van de buitenwereld afgeschermde onderhandelingen, tot politieke overeenstemming kwamen. En daarbij speelden persoonlijke factoren altijd een rol. Het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis is een samenwerkingsverband van de Radboud Universiteit, gevestigd te Nijmegen, en de Stichting Parlementaire Geschiedenis, gevestigd te Den Haag. Het CPG publiceert onder meer de serie Parlementaire geschiedenis van Nederland na 1945, het Jaarboek Parlementaire Geschiedenis en biografieën van oud-ministers-presidenten, zoals Piet de Jong en Dries van Agt.