Het boek bestaat uit drie delen, 7 hoofdstukken.

In het eerste deel legt Van Broekhoven de theoretische basis, gaat in op de termen uit de ondertitel, filosofeert over waakhondjournalistiek en wijdt een uitvoerig hoofdstuk aan het zogenoemde deugdenperspectief van de Britse filosoof Alasdair McIntyre, in het bijzonder aan diens boek After Virtue. ‘MacIntyre’s theorie toepassend op een terrein dat hijzelf niet heeft verkend,’ schrijft Van Broekhoven (p. 223), ‘de waakhondjournalistiek, heb ik een hoger democratisch doel voor deze tak van journalistiek geformuleerd: het helpen functioneren van de democratie doordat leiders zich gecontroleerd weten en burgers deze leiders kritisch kunnen beoordelen.’

In het tweede deel toetst Van Broekhoven zijn theorie aan de praktijk en analyseert tien jaar verkiezingsdebatten op tv (2002-2012) en de beoordeling van deze debatten in de geschreven pers. Ook interviewt hij tien politieke journalisten.

In het derde en laatste deel van zijn boek tot slot geeft hij de moraal en doet aanbevelingen hoe journalisten in een gemediatiseerde democratie hun functie als waakhond kunnen blijven vervullen. Hier ook komt de centrale stelling van het boek tot leven, namelijk dat de mediatisering van de politiek het waakhondideaal niet alleen ondergraaft maar ook uitdaagt en dat dit laatste noodzaakt tot een revitalisering van drie klassieke (waakhond)deugden, te weten gezond wantrouwen, verantwoordelijkheidsgevoel en bescheidenheid.