Het proza van Isaak Babel, een van de grootse schrijvers van de twintigste eeuw en in elk geval de grootste verhalenschrijver sinds Anton Tsjechov, bestaat uit de bundels Rode Ruiterij, Verhalen uit Odessa en Miniaturen. In Rode Ruiterij vertelt Babel over zijn belevenissen in het Rode Leger. Het zijn vertellingen vol bloed, willekeurige en onnodige moorden, bruut geweld en onverdraaglijke wreedheid – maar door Babel op een nuchtere toon verteld, en juist daarom zo indringend. De verhalen uit Odessa zijn wat meer beschouwend van aard, maar ook hier ontkomt de lezer niet aan de indruk dat de zinloze wreedheid van de mensen Babel heeft gebiologeerd als een geheim dat moest worden ontraadseld. Veelal staan kwellende dilemma’s, waarmee joden in de meedogenloze Sovjetstaat werden geconfronteerd, centraal. Alle verhalen bevat ook een aantal vertellingen die nooit eerder in het Nederlands zijn verschenen.

Isaak Babel (1894-1940) was een voorstander van de bolsjewistische omwenteling, maar hij kon en wilde zijn ogen niet sluiten voor de soms gruwelijke gevolgen ervan – en juist daar schreef hij over. Daarom zaten de politie en de censuur hem doorlopend op de hielen. Hij werd in 1939 gearresteerd, ter dood veroordeeld en geëxecuteerd.

• Telkens moet je de tanden op elkaar klemmen, want datgene wat Babel met zijn ongeëvenaarde beheersing van het métier ons voor ogen tovert, is zo verschrikkelijk, juist omdat het allemaal laconiek wordt verteld als gold het het verslag van een bijeenkomst van duivenmelkers, dat althans mijn nervetuur niet meer dan één verhaal per dag kan verwerken. ? Maarten ’t Hart
• Kun je van Babel zeggen dat hij alleen oog had voor moord en doodslag, terwijl er toch ook zoveel mooie dingen op de wereld zijn? Nee, dat kun je niet, tenminste niet als je zo’n schitterend verhaal gelezen hebt als ‘Guy de Maupassant’, dat leuke zonnige geile verhaaltje dat een beschouwing op zich verdient. – Renate Rubinstein
• Alles bij elkaar is Babel de kunstenaar die de lezer tot een compleet nieuwe visie op de wereld overhaalt. – Alfred Kazin in New York Review of Books