Viktor Kaisiëpo (1948-2010) was een vooraanstaande Papoealeider, een charismatische man die prachtig geïnspireerd kon vertellen over zijn levenslange strijd voor de rechten van de Papoeas. Viktor was een onbezorgde jongen van 14 jaar toen hij in 1962 naar Nederland kwam, het jaar dat Nederlands Nieuw-Guinea via de Verenigde Naties aan Indonesië werd overgedragen. Hij vertelt vol humor en met talloze anekdotes en beeldspraken over de moeizame gewenning op school en in zijn werk. Langzaam maar zeker probeert hij te ontsnappen aan de strikte en gesloten Papoeagemeenschap. De bitterheid van zijn vader en diens generatie over het verlies van Papoea weerhoudt hem er aanvankelijk van om politiek actief te worden. Als hij zich daarvan weet los te maken en gaat samenwerken met organisaties als Amnesty International en het Komitee Indonesië raakt hij toch intensief betrokken bij de Papoeazaak. Rond 1980 raakt hij gegrepen door de mogelijkheden om de strijd van de Papoeas te verbinden met de rechten van Inheemse Volken. Hij verandert van politieke actievoerder in een internationale inheemse lobbyist bij de organen van de Verenigde Naties. Hij krijgt belangrijke functies in Papoea na de val van de Soehartodictatuur en ontwikkelt een nieuw perspectief voor het werken aan de toekomst van Papoea. Een perspectief dat in dit boek met een groot persoonlijk positivisme en politiek optimisme door hem wordt uitgedragen.

Viktor Kaisiëpo overleed op 31 januari 2010 na een ernstige ziekte. In de laatste maanden van zijn leven vertelde hij zijn levensverhaal aan Willem Campschreur die het in boekvorm optekende.