In deze autobiografie vertelt Mo Mohamed (1944) in eigen Caribisch Nederlandse woorden over zijn kunstenaarschap en zijn leven aan de zijkant van de samenleving in Aruba, Nederland, Curaçao, Suriname en Brazilië. Het beschrijft de hyperdiversiteit op het Aruba van de jaren vijftig en de culturele omwentelingen in het Nederland van de jaren zestig. In de jaren zeventig blijken racisme en politiegeweld in Amsterdam, Aruba, Curaçao, Venezuela en Brazilië aan de orde van de dag. De jaren tachtig spelen zich af in artistieke kringen in het grimmige Suriname van na de staatsgreep en de Decembermoorden. Tussen 1990 en 2018 woont en werkt Mo op Aruba. Terloops portretteert Mo bekende, onbekend gebleven en inmiddels vergeten kunstenaars. Steeds is er het onderscheid tussen de zelfverklaarde artistieke elite en de culturele arbeider die Mo is. Personalisme, kleinburgerlijkheid en racisme zetten een rem op collectieve artistieke bloei op het kleinschalige eiland. Mo’s verhaal leest als een jazzbiografie, een cultuurstudie en een Caribische schelmenroman. Goddelijk zoals gewoonlijk is een eigentijds Nanzi-verhaal.