Het is 29 september 1943. In Amsterdam wordt het Joods Nieuwjaar, ‘Rosj Hasjana’, ruw verstoord door een grote razzia waarbij de nazi’s ca. 5000 joodse mensen oppakken en naar Westerbork transporteren. Ook Lexa Nordheimer, dan drie jaar oud, wordt samen met haar ouders en grootouders opgepakt. Haar grootvader Salomon Nordheimer overlijdt in Westerbork. Enkele maanden later wordt zij met haar ouders en oma naar Bergen-Belsen gedeporteerd. Daar overlijdt eerst haar vader en korte tijd later haar oma, beide zijn uitgehongerd. Kort voor Bergen-Belsen wordt bevrijd zetten de nazi’s Lexa en haar moeder in een trein die later bekend wordt als ‘Het Verloren Transport’, ook wel het Laatste Transport genoemd, met nog 2500 andere gevangenen. Een gruwelijke reis van bijna twee weken volgt, een reis zonder eten of drinken en uiteindelijk staat de trein stil in Tröbitz waar ze worden bevrijd door het Russische leger. Dan zijn in de trein al 200 mensen overleden, bijna allemaal hadden ze vlektyfus. In Tröbitz overlijden nog eens 320 doodzieke mensen waaronder Lexa’s moeder Leny Nordheimer-Leefson, 42 jaar jong. Maar waar is Lexa, dan vijf jaar oud, gebleven? Daar gaat dit boek over.