Met kerstmis 1968 vertoonde de aarde zich in een nieuwe gedaante. Voor het eerst aanschouwden we onze planeet vanuit de verre ruimte, met op de voorgrond de maan. Voor miljoenen mensen was het een beeld van een aangrijpende schoonheid. Het was alsof ze ontwaakten uit een diepe winterslaap. Een nieuw elan bloeide op: als we dit kunnen, gaat geen zee ons te hoog. Nu, bijna een halve eeuw later, lijkt dat vrolijke optimisme verdampt en rest ons de angst om klimaat, grondstoffen, globalisering en overbevolking.
Toch is dat glorieuze gevoel over de aarde niet gedoofd. Het is springlevend. Achter de schermen is een nieuwe wetenschap opgebloeid, die almaar dieper doordringt in het verhaal van onze wonderplaneet, en ons toont wie wij zijn. Wat hier ontstaat, is een heel nieuw wereldbeeld een waardige opvolger van het heliocentrisme van Copernicus, Galilei, Keppler en Newton. Die bloeitijd van de wetenschap leidde destijds tot de Verlichting. Nu ontwaren we de contouren van een tweede Verlichting, die dit keer niet beperkt blijft tot de bescheiden elite, maar de hele mensheid een nieuwe oriëntatie zal geven.