Na de oorlog hebben tallozen zich gebogen over het verschijnsel Adolf Hitler. Het is inmiddels een cliché dat de omvangrijke literatuur over Hitler niet meer is te overzien. Op internet zijn tientallen miljoenen verwijzingen naar hem te vinden. Maar één facet van het leven van Adolf Hitler is aan de aandacht van de meeste van zijn biografen ontsnapt: zijn ambities als beeldend kunstenaar. Geen museum waagt zich aan een tentoonstelling van zijn schilderijen, aquarellen, tekeningen, decorontwerpen en architectonische schetsen, een catalogus van deze werken is nimmer opgesteld. Toch hebben zijn kunstzinnige aspiraties en niet zijn politieke de eerste dertig jaar van het leven van de Führer beheerst. Hitlers biografen maken wel gewag van zijn kunstenaarschap, maar zoeken daarin voornamelijk naar voorafspiegelingen van de latere dictator en misdadiger. Lambert Giebels concentreerde zich juist op de ontwikkeling van Hitler als beeldend kunstenaar, om vervolgens na te gaan of diens eerste dertig levensjaren inderdaad herkenningspunten bieden voor de latere Führer. Maar daarvan blijkt weinig te bespeuren. De negentienjarige vagebond die door de Weense politie uit parken wordt verdreven staat ver af van de Duitse rijkskanselier die in maart 1933, keurig in jacquet, de nieuwgekozen rijksdag opende. Zo mogelijk nog groter is de afstand tussen de jongeman die belachelijk wordt gemaakt door zijn huisgenoten terwijl hij zwaaiend met zijn tekenliniaal staat te oreren, en de demagoog die tien jaar later in München urenlang duizenden toehoorders in zijn ban weet te houden. Hitler als kunstenaar geeft een verrassend beeld van een weinig bekende Hitler. Het boek is geïllustreerd met een aantal van Hitlers tekeningen en schilderijen.