In volle glorie lag Aubel te pronken op een waterscheiding tussen het stroomgebied van de Bel en het stroomgebied van de Berwijn. Onlosmakelijk verbonden met een bocagelandschap, het ‘Land van Herve’, gekenmerkt door een in weiland gelegd glooiend landschap met als ingrediënten: kleine landschapselementen, boomgaarden en vele solitaire boerderijen, lijkend op zichzelf verdedigende forten. Met elkaar verbonden door weidepaden en tourniquets. Aubel bevestigde zichzelf telkenmale opnieuw. Rondkijkend over de omliggende gehuchten. Zonder te beseffen dat hier eeuwen lagen voor het oprapen. Zoveel was er gebeurd. Het overgrote deel van de bevolking van Aubel is Franstalig. Voor de Franse tijd hoorde Aubel bij het graafschap Dalhem en sprak men er Platdiets; een Limburgs dialect dat nog steeds door een deel van de bevolking, naast het Frans, gesproken wordt. Aubel wordt daarom nog steeds gerekend tot de Platdietse streek. Sinds de vastlegging van de taalgrens in 1962 en door de ondersteuning van het Frans door het onderwijs en het gebruik door de plaatselijke overheid en kerk nam de positie van het Frans toe. Aubel is dan ook Frankrijk om de hoek.