Marcel van Roosmalen over zijn dementerende moeder in het verpleegtehuis ten tijde van de coronapandemie – ontroerend eerlijk, droogkomisch en actueel

Wanneer de moeder van Marcel van Roosmalen na een val niet terug kan keren naar het ouderlijk huis, en onderdak vindt in een verpleegtehuis in Velp, lijkt een rustige periode voor haar en haar kinderen aan te breken. Totdat in maart 2020 de coronapandemie om zich heen grijpt. Het verpleegtehuis wordt ontruimd vanwege de vele positief geteste bewoners en moeder Van Roosmalen wordt getransporteerd naar de bossen bij Groesbeek. Het gevolg is dat ze niet meer weet waar ze is en wie ze is. Ze mag ook geen bezoek ontvangen, er is alleen nog ruimte voor een ‘zwaaimoment’ met familieleden. Al heeft ze geen idee meer wie er staan te zwaaien. En dat is nog maar het begin.

In Mijn legendarische moeder overleeft alles beschrijft Marcel van Roosmalen hoe zijn moeder tegen elke verwachting in de coronatijd doorstaat. Rauw, onthutsend, eerlijk en geestig.

In de pers:

Het zijn de kleine dingen die het doen

‘Bijna elke zin die Van Roosmalen schrijft is raak. Elke droge zin is een mengeling van irritatie, opstandigheid en berusting, en ook kregelig mededogen.’**** de Volkskrant

‘Een genadeloos, maar ook eerlijk portret van moeder en zoon.’ Boek van de dag, Holland Media Combinatie

Je moet opschrijven dat hier niets gebeurt

‘Soms is het alsof Marcel de kloof dicht tussen verslaggeverij en moderne poëzie. In drie zinnen meer zeggen dan waar menig collega een bladzijde voor nodig heeft, dat is het. Literaire journalistiek.’**** NRC Handelsblad

‘Je moet opschrijven dat hier niets gebeurt bevat zijn beste reportages en dat is niets te veel gezegd. Messcherpe selecties van wat iemand zegt in treffende monologen of splijtende dialogen.’ **** De Limburger