Anton Korteweg kijkt, vaak op z’n fiets, om zich heen. Herkent feilloos het menselijk tekort in de dingen die hij ziet. En dat schrijft hij dan op. Zoals in het gedicht ‘Tunnels’:

‘Gebruik de tunnel’, staat er, en, die raad gevolgd,

‘Astrid, I love you’. Mooi. So far, so good.

Daal je de Straatweg af het Haagse Bos in:

‘Astrid skelethoer. Negative Erection.’

Zo kom je ’s morgens om half negen in Wassenaar

in tien minuten maar van de banaalste uiting

van liefde tot het grofst vertoon van walging.

In ’t echt duurt dat zo’n vijf tot zeven jaar.

Rondkijken, fietsen en nog meer kijken, en daar dan ironische, melancholieke gedichten van maken, dat doet Korteweg nu al meer dan veertig jaar. In *Ouderen zijn het gelukkigst en alle andere gedichten,*van 1971 tot nu zijn alle gedichten die hij bij elkaar heeft gekeken gebundeld.